آواره گی

آواره ی جهانم . باران خانه ام باش                                با شبنم محبت ، باغ و بهـانـه ام باش

من کودکی غریبم ، درشهر بی نشانی                             آرام ِدل ندارم ، راز شبانه ام باش

با زورقی شکسته، افسوسً دل سپردم                             موجی به جانم افکند، یارا! کـرانه ام باش

ازآسمان رحمت . ما را برون نهادند                              ای آفتاب خوبان . گرمای شانه ام باش

ما بی کسان دردیم . معنای هم نبردیم                            در وحشت زمانه . تیغ و کمانه ام باش